Op donderdag 20 augustus 2020 is Rob Blom, onze echtgenoot, vader en opa op 62 jarige leeftijd thuis overleden. Verdrietig, maar ook vervuld van mooie herinneringen hebben we na enige jaren van steeds verder afnemende gezondheid, veel te vroeg afscheid moeten nemen.

Deze website blijft de komende tijd nog actief.

Familie Blom

Ter informatie

Met ingang van het nieuwe jaar werk ik als consultant vanuit het Nivisc (site nog in bewerking) .  Ik ben als partner uit het Ontwikkelaarsgilde teruggetreden.  Daarnaast hou ik mij bezit met Interim detachering via InterimProf.

Bij vragen bel of mail.

Profiel Rob Blom

Een drietal weken in juli hebben wij langs de Drau, de Sava en later weer de Drau een fietstocht gemaakt van ruim 760 km.

Gezien het weer zijn we gestart in Maribor, een plaats in het noord oosten van Slovenië.
Na een paar dagen acclimatiseren (vanwege de regen) zijn we vertrokken langs de Drau naar Varazdin een plaats in Kroatië. Ruim 70 km. Varazdin  is een aardige provincieplaats. De volgende ochtend zeer vroeg (6.45 uur)  met de trein naar Zagreb. Een erg mooie plaats waar we de troostfinale van het WK 0p een groot scherm in de stad hebben bekeken, de plaatselijk bevolking was gelukkig voor Nederland, trouwens gewonnen 3-0.  We troffen daar een aangename rustige sfeer die iets leek op Praag.

Vanaf hier hebben we de Sava gevolgd tot Ljubljana, geslapen in een sobe en jeugdherbergen. Een mooi dal wat soms breed en ook soms smal is. In het dal loopt de spoorlijn naar  Ljubljana met regelmatig goederen verkeer, een soms drukke weg en een  bijna de gehele tijd een rustige landelijke weg die wel op en neer gaat. Mooi deel van de tocht! Ljubljana hebben we nu nog niet bekeken dat kwam later.

Daarna hebben we een klein stukje met de trein genomen naar de mooie plaats Postojna. Daar waar volgens de borden de grootste grotten ter wereld zijn, in ieder geval de mooiste, en dat met ruim 700 000 bezoekers elk jaar. Was ook wel even lekker 10 graden.
Na de startbuien in Maribor hadden we de gehele tijd zon met dertig graden gehad.  De rondleiding was uitstekend en in het Duits. Toen we weer boven waren kwamen we aan de praat met de eigenaar van een hotel, hij gaf aan dat het naar Koper ongeveer drie uur fietsen was….en alleen naar beneden. Vol goede moed begonnen we aan dit deel. Uiteindelijk hebben we er ruim vier uur overgedaan met 380 hoogtemeters en 800 daalmeter een tocht van 60 km. We blijven slapen in Dekani bij een zgn. sobe bij prive mensen. Mooie tuin prachtige kamer en eerst lekker koffie. We hebben veel van hen gehoord over het land de oorlog en alles wat hen dagelijks bezighoud. We zijn daar twee dagen gebleven omdat de vervolgtocht langs hun huis ging. De volgende dag zijn we naar Koper (oude deel) geweest langs  de kust en Isolda. Heerlijk fietsen en geen heuvels, want daarvoor was het omhoog of omhoog geweest.  Twee prachtige plaatsen aan de Adriatische zee.

Slovenie heeft niet zoveel kust en naast een grote haven is er nog ruimte om te zwemmen of varen in de zee. De kust is niet meer dan wat stenen blokken zover ik weet is het geen eb en vloed.

Daarna door naar Trieste (Italië) over een fietspad wat jaren geleden een treinspoor is gefeest. Dus rustig omhoog maar in het deel van Italië waren ze nog niet klaar dus weer op de grote weg naar het midden van Trieste. Een drukke stad die we niet zo lang bekeken hebben vandaar met de trein naar Udine. En in de middag gefietst naar Tricesimo waar we heerlijk geslapen hebben in een simpel hotel.  Vandaar door naar Carnia waar we voor de klim over de Alpen een trein hebben gebruikt (tot Tarvisio).
Omdat we eerst de verkeerde kant opgingen hebben we toch nog een deel geklommen, we gingen richting Slovenie maar moesten richting Oostenrijk.  Uiteindelijk toch heerlijk omlaag over paden, tunnels en bospaden om te slapen in de buurt van Arnoldstein.
Tijdens het eten hadden we een leuke ontmoeting met een Duitser die in Oostenrijk wilde gaan wonen vanwege de goede gezondheidzorg daar. Hij was een zgn. wereldburger die overal geweest was, gewoond had en vooral niets te maken wilde hebben met familie, religie en het politiek systeem. Binnen kort gin g hij fietsen in Zuid Amerika voor twee maanden. Opvallend was zijn wens tot absolute vrijheid in handelen en denken en daarvoor mocht je je niet teveel binden.  En dan toch gaan wonen in Oostenrijk, op familie bezoek gaan (deel hij de komende week) en hij wist menige spreuk uit de Bijbel, vreemd maar zo’n gesprek zet je toch aan tot denken!

De dag daarna gingen we langs de Faaker See richting de Drau om een paar dagen later weer uit te komen bij Maribor. Aan het begin een soort grindpad langs de Drau maar aldoende werd het een route over wegen wat verder van de Drau die veelvuldig (sterk) op en neergingen.  De laatste klim hebben we vermeden door de trein te nemen, achteraf ook een goed besluit want het ging 24 uur regenen. Tot slot kwamen we weer op de camping in Maribor waar de auto eerder was achtergelaten.

De dag erna gingen we via Ljubljana (nu wel de stad bekeken) via Bled naar Bohinjska Bistrica waar heerlijk op de camping hebben geslapen.  De volgende dag over de pas langs Kranjska Gora weer naar de Drau om het laatste deel langs de Drau te fietsen. We hebben de tent opgezet Sachsenburg aan de Drau, op een zeer rustige plek langs het water en de spoorlijn waar niet zoveel treinen langskwamen. Een camping vol Nederlander, wel rustig.

De volgende dagen hebben we gefietst vanaf de camping naar Villach (mooie stad) en de dag daarna van Lienz naar Sachsenburg. Twee mooie dagen licht omlaag en het mooie Drautal. Voor de laatste fietsdag nog één keer verhuist naar Lienz en gefietst vanaf Innichen naar Lienz, ruim veertig km echt omlaag (1200 naar 700 meter) en alleen op een fietspad of aparte rustige wegen. We deden dat met honderden anderen voornamelijk Italianen waarvan sommige nog niet zo goed konden fietsen. Dit stuk was dus wel een trekpleister voor velen maar toch weer mooi om te doen. In de avond even doorgereden naar Feld waar bij een Zimmerfrei uitstekend hebben geslapen in de frisse berglucht. Vandaar via de Felbertauertunnel richting huis. Op de terugweg nog langs onze kennissen in Plauen geweest, met hen hebben we reeds 31 jaar contact, altijd weer leuk om elkaar te zien en spreken. De dag erna waren we weer thuis!

Drie heerlijke weken vol afwisseling, verschillende weertypen maar vooral veel nieuwe dingen gezien en ervaren, mooie ontmoetingen gehad. Soms was het druk met andere toeristen maar juist in Slovenie vooral langs de Drau en Sava was het alsof we er alleen waren er dat geeft toch net iets extra’s aan zo’n tocht.

Ruim 760 KM gefietst met ongeveer 1250 hoogte meters, erg lekker weer met af en toe een bui. Kortom we kijken tevreden terug op deze mooie weken!

Door iemand van de receptie werd ik geattendeerd op een auto die veel geluid stond te maken, is deze soms van u? En ja, het was mijn auto. Het achterste raam aan de zijkant was ingeslagen en er was een beamer uit mijn auto gestolen. Mijn broer had goede ervaringen met Carglass, die heb ik gebeld. Ik kreeg een oudere dame aan de lijn, zij gaf aan dat het erg druk was. De keuze was aan mij, twee uur wachten of me melden bij de vestiging in Amersfoort. Ik koos het laatste en kreeg een sms met de locatie, alleen was dat in Apeldoorn. Dus nog maar een keer gebeld en telefonisch kreeg ik de juiste locatie.

Bij Carglass in Amersfoort gaf de dienstdoende monteur aan dat het druk was, zijn collega zou binnen vijf minuten komen. En hij kwam, alleen wel samen met een vriend die die avond bij hem op bezoek was. Samen begonnen zij de oude ruit te verwijderen.

Ondertussen mocht ik koffie drinken in een niet verwarmde ruimte waar het ongeveer 14 graden was. Na een paar minuten kwam de monteur vertellen dat de ruit niet op voorraad was en hij daarom een noodruit zou plaatsen. Hij gaf aan dat de volgende dag contact opgenomen zou worden over het vervolg. De auto werd uitgezogen door de vriend van de monteur, vandaag de dag vind ik nog glas in mijn auto. De noodruit was klaar dus ik kon weer naar huis.

De volgende dag… geen telefoontje over het vervolg. Na een weekje heb ik toch maar zelf gebeld en via via bereikte ik de vestiging in Amersfoort. Wat bleek, er was nog niets besteld! “Sorry….druk. Ik ga er direct werk van maken, binnen een paar dagen bel ik u terug.” Na een paar dagen heb ik toch zelf weer gebeld. “Sorry ik ben u vergeten terug te bellen. Uw ruit is morgen binnen, kunt u langskomen?” Na wat onderhandelen kwam de monteur een paar dagen later bij mij langs met de nieuwe ruit.

De monteur verving de ruit en vroeg waar de strip was gebleven….. Toevallig had ik gezien dat de vriend van de monteur destijds naast het (deels) uitzuigen van de auto ook de strip heeft weggegooid. “Dat had helemaal niet gemogen, nu kan ik de ruit niet juist plaatsen.” Hij had wel een tijdelijk alternatief met lijm en zwarte tape. De nieuwe strip zou hij een paar dagen later komen plaatsen. En zowaar gebeurde dat ook!

De rekening was ook verrassend. Hier stond de nieuwe strip ook op. Dus weer bellen met Carglass. Alles uitgelegd, er zou een correctie komen. maar ik heb niets meer gezien! Ondertussen was mij al meermalen gevraagd een enquête in te vullen over klanttevredenheid, hierin heb ik ook alles vermeld. Carglass belde zelfs een keer hierover maar ook dat hielp ook niet echt.

 Carglass is duidelijk een procesgestuurde organisatie waar klanten alleen belangrijk zijn als alles goed loopt. Zodra er iets verkeerds of afwijkends gebeurd kunnen ze er niet mee omgaan. Nogsteeds wacht ik op een reactie op de klanttevredenheidsonderzoeken en de factuurafhandeling. Of een soort excuus met de verklaring dat ze echt iets gaan doen, werkelijk werken vanuit de klant! En in vele bochten wordt ik herinnerd aan Carglassm het glas schuift nog steeds in de bochten, gelukkig ben ik (soms) een beetje doof!

 Of moet ik gewoon niet meer naar mijn broer luisteren?

Voetnoot
Paar maanden later heb ik het glas nog verwijderd uit de buis van mijn hoedenplak een klein handje vol! Nu geen geluid meer bij de bochten.

De afgelopen tijd heb ik een aantal reünies gehad. Normaal ga ik nooit naar reünies maar dit keer maakte ik graag een uitzondering. Het was een reünie uit een mooie periode. Een tijd waarin er veel ontwikkelingen waren, zowel prive als zakelijk. Het was een reünie van medewerkers van een kleine bank, tegenwoordig onderdeel van een veel grotere bank. Rond de zomer zei ik JA tegen de uitnodiging en op een mooie zaterdagmiddag vertrok ik richting het oosten van het land. De weg was nog bekend en natuurlijk keek ik ook nog even bij het huis waar we toen woonden. Ieder bouwde zijn eigen huis op van de gemeente gekochte grond, wat was het een mooie wijk geworden!

De route van ‘mijn’ huis naar de bank was ook nog vertrouwd. Het pand heeft nu een andere bestemming, de gastvrije huidige eigenaar stelde de kantine beschikbaar. Erg leuk om op deze bekende plek de oud collega’s weer te ontmoeten.De één herkende je direct de ander….Wie ben je en wat deed je ook al weer?

Destijds fuseerden meerdere Boerenleen en Raiffeisen banken in deze woonplaats. Dat bracht nieuwbouw, een feestelijke opening en vele activiteiten. Hoe komt het toch dat dit alles terugkijkend zo mooi was? Ach, wat maakt het uit, het was fijn dit met elkaar te delen. Heerlijk om zoveel mooie verhalen terug te horen en wat weten sommige oud collega’s nog veel van die tijd! En dan de herinneringen die je oud collega’s aan jou hebben, dat je van betekenis hebt kunnen zijn in iemands leven. Blijkbaar gedroeg ik mij toen eigenlijk ook al als een soort trainer & ontwikkelaar. Dank voor alle mooie herinneringen, dat ze nog een keer boven mochten komen. Terug naar huis rijdend voelde het heerlijk, waarom weet ik niet, het voelde gewoon goed en lekker!

Een paar avonden later had ik weer een soort reünie, één van de opleidingsgroepen had na 1,5 jaar een terugkommoment. Ze gingen met elkaar in gesprek over wat een ieder na afloop van de opleiding had meegemaakt. Aan het eind van de opleiding hadden wij gevraagd een voorspelling te schrijven voor de komende jaren, waar wilden ze naartoe groeien? Deze voorspellingen werden door ons bewaard. Na een lekkere pizza hebben wij de verhalen van elkaar aangehoord, het is mooi om te zien dat ambities ook echt uitkomen. Heerlijk dat iedereen een blij gevoel krijgt na het horen van alle ontwikkelingen, ik proefde zelfs bevlogenheid.

Herinneringen ophalen is goed het geeft aan dat jezelf invloed hebt in de eigen ontwikkeling en op anderen!

Wat hebben wij toch een mooi vak, met mensen mogen samenwerken, plezier hebben en ontwikkelen kan echt samen gaan!

Eind juni zijn we op pad gegaan. De eerste twee dagen snel door Duistsland, Denemarken en een deel van Zweden….en toen gingen we het iets rustiger aan doen. Aanleiding van deze reis was een uitnodiging van onze neef Remco, die ging trouwen met Elena, een Russische die hij heeft leren kennen tijdens zijn studie.

In Stockholm over gevaren naar Turku met één van die grote cruiseschepen die in dit geval bijna over het water gleed, ruim 11 uur varen tussen eilandjes, soms open zee en daar weer grote eilanden, een prachtige zonnige overtocht. We kwamen rond 19.00 uur aan en toen door naar een klein hotelletje in Lohja, er zou een camping zijn maar die hebben we niet gevonden . De volgende dag door naar Lahti. In deze plaats hebben we de auto met fietsen geparkeerd en zijn we overgestapt op een hogesnelheidstrein naar St. Petersburg. In deze stad hebben we zes dagen doorgebracht en o.a de bruiloft meegemaakt van Remco en Elena maar ook verder alle bekende en minder bekende bezienswaardigheden bekeken. Een prachtige stad waar het haast lijkt of het leven niet stilstaat maar dag en nacht doorgaat. Uiteraard is het in de zomermaanden lang licht en laat de zon pas na elf uur ’s avonds onder.

Weer terug met de trein hebben we een paar dagen gefietst in de buurt van Espoo, een camping aan het meer en even lekker weinig doen, het viel toen al op dat niets recht is en …het ging omhoog of omlaag! Na een paar dagen hebben we een deel van de King ’s Road gefietst. Paar mooie dagen over diverse verschillende wegen zoals teer, teer met gaten, goede zandwegen en ….zandwegen. We zijn geëindigd in Salo, met de trein terug en daarna een dag Helsinki. Een mooie frisse stad met vele  mooie oude gebouwen en historie.  Waaronder een bezoek aan de Domkerk aan het Senaatsplein bijna een Parijse uitstraling! Tijdens ons bezoek een overtocht geregeld naar Tallinn hetgeen nog niet zo makkelijk was om dat met een auto te boeken maar…..toch gelukt. De volgende dag eind van de middag overgevaren met windkracht zes van Helsinki naar Tallinn (Estland). Aangekomen daar een hotel gezocht. We kwamen uit in een echt oud communistisch…maar van binnen helemaal aangepast naar de huidige maatstaven. De volgende dag op de fiets Tallinn bekeken.  Een prachtige oude verhoogde stadskern die bijna als een ‘museum’  overkomt. Vele toeristen al dan niet in groepen vinden hun weg in deze stad. Vanaf de oude stadskern heb je een mooi uitzicht over de stad, de haven en het nieuwe gedeelte want het moderne Tallinn is zicht- en merkbaar. Zichtbaar door de vele nieuwe hoge gebouwen van o.a. banken en merkbaar door het vele auto geraas door de brede straten om de oude kern heen.  Eind van de middag ook nog een bezoek aan het strand gebracht. Ik kom er steeds meer achter dat Christien de zee fascinerend vindt.

De volgende dag door richting Tartu, een oude stad aan de Oostkant van Estland.  Geslapen in een verblijf bij een Camping iets buiten Tartu. Tartu is een zeer oude studenten stad waar de resten van oude gebouwen bewaard zijn gebleven. Alles bekeken, wat gegeten en weer terug waar we lang moesten wachten voor één van de goederentreinen die we gezien hebben. Veel personenverkeer hebben we toe nog niet gezien per trein.

Door naar Riga (Letland), gewisseld aan de grens, want we gingen het Eurogebied uit. Een zeer mooie stad misschien wel de mooiste tijdens deze reis met zelfs een lift in één van de vele kerktorens die ons tot ruim 75 meter hoogte bracht met uiteraard een prachtig uitzicht over de stad. We sliepen niet in Riga maar op een camping in Jurmala een oude kustplaats aangelegd door de welvarende Russen van destijds. Op de weg er naartoe werden we aangehouden door een agent met de vraag waarom wij geen tol hadden betaald, het bleek dat dit zo’n speciaal gebied was dat je één LAT tol moet betalen, dat is overigens ruim één euro! Een plaats die ongeveer 25 kilometer van Riga lag, dus ik dacht lekker met de trein naar Riga maar Christien dacht daar anders over…dus het werd fietsen langs de trein op een mooi maar zeer hobbelig fietspad, achteraf een goede keuze. Op deze manier beleef je de stad veel intenser, je ziet het centrum op je afkomen. Ook hier waren weer Cruiseschepen die kom je trouwens in bijna alle grote havensteden daar tegen. Na een paar dagen door naar Vilnius (Litouwen). We werden verrast door de enige snelweg die we in de Baltische staten hebben bereden, niet een echte snelweg zoals hier maar toch je kon eens een keertje doorrijden. Door Vilnius heen zijn we terecht gekomen in Rudiskis bij camping de Harmonie, deze camping wordt gerund door Wim Brauns, hij bleek de eerste wielrentrainer uit Nederland te zijn die de Litouwse ploeg heeft getraind. Hij woont daar samen met zijn vrouw midden in de bos aan één van de vele zandwegen. Zijn verhalen tijdens de koffiemomenten hebben indruk gemaakt. Op zijn site staat een documentaire van zijn werk, de laatste jaren met jongeren en hoe hij denkt een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van Litouwen. Een mooie man, met de uitspraak – een dikke Volvo met een slaapmuts – Hij vond onze tent wel erg klein, we hebben de hele vakantie juist deze tent gebruikt omdat we buiten konden leven vanwege het mooie weer. Vilnius hebben we later met de auto bezocht, het bleek onze enige echte regendag te worden, misschien dat alles er dan ook wat minder uitziet, we hadden mooie verhalen gehoord maar wij vonden het net allemaal iets minder. We zijn er ook achter gekomen dat je beter geen eigen terugweg kan uit proberen richting de camping, maar we zijn er gekomen. Ook hebben we nog Trakai bezocht, een waterrijk gebied waar een week later de Europese kampioenschappen roeien zouden plaatsvinden, tijdens een hapje kwamen we nog wat ploegen langslopen, de Russische waren kerels, zo groot en sterk! Na een paar dagen weer verder en nu richting Polen, we kregen van Wim een mooie route door, deze hebben we ook gereden. Uiteindelijk hebben we tweehonderd kilometer voor Gdansk overnacht en de dag erna gelijk weer verder naar Gdansk. Eerst onze tent opgezet op de camping, de zee weer bezocht en de dag erna Gdansk bezocht, wat een mooie stad. Wat zijn de invloeden van Amsterdam merkbaar, ook nog een rondvaart gedaan en het prachtige station van Gdansk bekeken.

Wat over de wegen, over het algemeen prima ook de zandwegen, de hoofdstructuur is van teer maar vele zandwegen zijn buiten de stad van zand en ja soms kuilen en soms echt prachtig en zonder kuilen. Wat ons betreft prima dus, wel vreemd om te rijden op de E.. die tweebaansweg is en soms zo smal dat je bij het passeren iets langzamer gaat tijden. Om en bij de plaatsen is het prima en verder is er weinig in ieder geval minder verkeer tussen de plaatsen. Dat is wel een echt verschil met hier.

Tot slot doorgetrokken naar een camping aan Oberuckersee (Brandenburg) waar we de heetste dag en nacht hebben meegemaakt, de dag erna door naar huis. Weer thuis van een maand heerlijke vakantie, een andere invulling als andere jaren maar wel leuk, natuurlijk veel gereden, maar als je die kant opgaat hoort dat erbij, maar de steden bezoeken en daarbij de fiets te gebruiken is niet alleen handig maar ook leuk! In totaal 5200 km per auto en ruim 300 km op de fiets.

Hoe een trouwerij een mooie aanleiding kan zijn voor zo’n prachtige reis!

Rob

Er wordt vaak gezegd dat managers hun mensen meer moeten motiveren. Daarbij wordt al te vaak gedacht aan een promotie, een hoger salaris, allerlei bonussen of een bedrijfswagen. Slecht nieuws: het werkt niet. Vaak werken materiële beloningen negatief en gaan ze medewerkers zelfs demotiveren. Hoe kan dit nu? Onderzoek toont aan dat als een taak direct gekoppeld is aan een beloning dat mensen niet meer focussen op de taak. Ze zien alleen nog de beloning, doen wat hen gevraagd is en proberen dat zo snel mogelijk af te maken. De kwaliteit van het werk en de creatieve input gaan er meestal onder leiden. Ze gaan zichzelf zien als mensen die alleen werken voor een beloning of om te winnen (de hoogste bonus van de afdeling!) en daardoor ervaren ze de taak vanzelf als minder interessant. Hoe kunnen we dan wel motiveren? Medewerkers halen bevrediging uit persoonlijke ontwikkeling, het boeken van successen en het krijgen van oprechte erkenning en waardering. Maar wat medewerkers vooral motiveert is een sfeer van vertrouwen. Een sfeer waarin fouten niet meteen worden afgestraft, waarin medewerkers creatief kunnen zijn en hun ideeën beloond worden. 5 tips voor een motiverende werkomgeving

1. Communiceer Klinkt als een evidentie, maar hier gaan we vaak kort door de bocht. Niet alleen wat je zegt is belangrijk maar vooral ook hoe je het zegt. Wees precies, duidelijk en concreet bij wat je communiceert. Medewerkers worden vaak gedemotiveerd door onduidelijke of een gebrek aan communicatie, waardoor ze zelf gaan invullen en verkeerde verwachtingen krijgen .

2. Luister Communiceren is niet alleen praten, maar vooral ook luisteren. Ècht luisteren naar wat iemand te melden heeft. Probeer de ware behoeften en drijfveren van je mensen te achterhalen en probeer daar zoveel mogelijk rekening mee te houden.

3. Geef ruimte Hoe meer vrijheid medewerkers krijgen om hun taken uit te voeren, hoe meer initiatief zij zullen nemen en hoe creatiever ze zullen zijn bij het bedenken van oplossingen voor problemen die zich stellen in de job.

4. Geef feedback Het regelmatig geven van feedback is essentieel binnen het motivatieproces. Een blijk van waardering op zijn tijd doet wonderen. Maar ook als een medewerker niet op koers zit, moet een manager dit tijdig melden.

5. Geef vertrouwen Laat de controle varen, maar toon dat je er bent en dat je beschikbaar blijft wanneer nodig. Geef aandacht maar vooral veel vertrouwen. Wanneer medewerkers voelen dat ze gesteund worden door hun manager, zullen ze veel meer initiatief nemen en sterker groeien in hun job

Uit Express.be

Even een paar dagen weg om eens lekker uit te rusten, de weken na de zomerperiode zijn hectisch  geweest. Ik kijk terug op veel mooie ontmoetingen met ‘mooie’ mensen, mensen die op een belangrijk punt van hun leven staan. Zo maar wat voorbeelden: een tiental mensen die maanden tot vele jaren werkeloos zijn geweest. Sommigen hadden de moed opgeven om weer aan het werk te komen. Op dit moment lopen zij stage bij banken voor de functie van controller, maar er zit veel meer in. Het zijn rijpe en ervaren mensen. Het is mooi om het cynisme geleidelijk te zien groeien tot een vorm van trots om weer ergens deel van uit te kunnen maken. Het is belangrijk ergens bij te horen en elke dag op tijd te moeten zijn en iets te betekenen voor andere mensen.
Daarnaast heb ik verschillende DT ’s mogen meenemen op reis om elkaar beter te leren kennen, om het mooie van elk mens te zien en te ervaren. Zo ontdekten we een dirigent, wat was de keus van muziek passend bij de strategie. Het gaf ook verdieping. Ook ben ik met meerdere control groepen op weg naar integraliteit, naar echte professionals. Allemaal mooie mensontwikkelingen die heerlijk zijn om te doen maar van jezelf ook de nodige inspanningen vragen. En dat voel je pas als je even uit de ‘tredmolen’ stapt.
Kortgeleden ben ik met mijn broer Hans naar de Harz geweest, zomaar een paar dagen wandelen. Wat hem betreft kan het niet hoog genoeg zijn. Maar de top van 1100 meter was toch best hoog, vooral met 2 graden en ruim 100 km wind. Dat maakte het een zware maar mooie wandeling. 100 meter onder de top waaide het een stuk minder en scheen de heerlijke zon, zoveel verschillen in een korte tijd. Er waren twee paden van de top naar beneden. Eén richting het Zuiden en één richting het Noorden. We letten goed op maar namen toch de verkeerde… misschien wel logisch met mist, 15 meter zicht, harde wind en het begeven op onbekend terrein. Er was geen gids maar gelukkig waren er wel borden, die na een vluchtige blik van ons verkeerd werden geïnterpreteerd en dan ga je dus verkeerd….of je leert! Het was best mooi om aan de andere kant van de berg te kijken, de zon scheen er en het pad was prima, maar toch kreeg Hans het gevoel dat het niet klopte.  Het onbewuste mechanisme waarschuwde ons en dan zijn er altijd weer voorbijgangers die je bereidwillig naar de juiste richting sturen.
Eigenlijk is dat ook ons werk, mensen een poosje helpen de richting opnieuw te bepalen en ze, mogelijk met coaching, op weg sturen. Wat was dat een mooie ervaring op de hoogste berg – de Brocken- in de Harz. We kwamen tot wel meer inzichten. Even alles stilzetten is cruciaal om te genieten van wat wij doen en om signalen te blijven herkennen. Het mag nooit een automatische piloot worden, dan is het echte weg!

Nadat ik Hans weer thuis had afgezet had ik het heerlijke genoegen om met Christien nog een paar dagen weg te zijn in Twente, maar eerst nog even langs het samenwoonfeestje van mijn dochter met haar vriend in Drachten. Ook hier zit je weer een mooi facet, mooi om te zien hoe zij daar wonen en daar een eigen plekje aan het bouwen zijn. De paar dagen samen weg van alle drukte schept ook weer ruimte om alles weer eens rustig door te nemen en te genieten van alle kleine maar bijzondere dingen. Wat een mooi stukje Nederland is Twente, heerlijk rustig en mooi glooiend.

Afgelopen vrijdag hadden wij bij Het Ontwikkelaarsgilde een inspiratiesessie. We kregen in vijf stappen inzichten vanuit mindfulness en bezieling. Stap drie bevatte een fragment van de documentaire [1] Doen en Laten. Deel 1 over Controle is de moeite waard in zijn geheel te bekijken. Maar kijk zeker minuut 26 tot 29  waarin een wijze vrouw directe reflectie geeft op de interviewer. Zeker in het kader van wat ik heb meegemaakt de laatste weken. Wat hebben wij toch een mooi vak zo te mogen werken met mensen! Het zal u niet vreemd opkijken dat mijn motto’s voor 2013: ontwikkeling, reflectie en bezieling worden.

Rob
9 november 2012

Alles begint met een wens

Lang geleden woonde er een kleine jongen heel tevreden in een huisje op een groene heuvel. Hij was echter niet helemáál zonder wensen. Er was iets wat hij liever wilde dan wat ook. Iedere avond zat hij op de traptreden voor zijn huisdeur. Met zijn ellebogen op z’n knieën en zijn hoofd op zijn handen keek hij maar steeds naar het huis met de gouden ramen dat hem vanaf de overzijde van het dal tegemoet schitterde. Dat huis boeide hem en hij liet er zijn fantasie op los. Hij stelde zich voor dat het een ongelofelijk mooi paleis was waarvan de ramen fonkelden als goud. Hij droomde over de edele mensen die in zo’n kostbaar huis leefden en hij wenste vurig om bij hen te mogen zijn. Op een dag hield hij het niet meer uit. In plaats van zoals iedere dag naar school te gaan, besloot hij op weg te gaan naar het huis met de gouden ramen. Hij liep urenlang om zijn geheimzinnige doel te bereiken: eerst de heuvel af naar beneden en vervolgens over een holle weg en weilanden. Het was al middag toen hij onder een boom ging zitten om uit te rusten en zijn boterhammen te eten. Bijna was hij in slaap gevallen. Maar de vogels in de boom hielden hem wakker. Toch moest zijn pauze langer hebben geduurd dan hij dacht, want het schemerde al een beetje toen hij eindelijk de heuvel in de verte beklom en bij zijn doel aankwam. Maar zijn teleurstelling was groot toen hij in plaats van het gefantaseerde paleis slechts een eenvoudige boerderij zag liggen. De ramen waren niet van goud, maar van heel gewoon glas. Er woonden een oude man en zijn vrouw en zij ontvingen de uitgeputte jongen liefdevol in hun eenvoudige huisje. Verdrietig schudden zij hun hoofd toen de kleine zwerver hen over zijn fantasieën en zijn teleurstelling vertelde. Na een kom hete soep en een dikke boterham stopten ze hem in een heerlijk geurend bed, want het was al veel te laat om hem naar huis terug te brengen. Al heel vroeg ontwaakte de jongen. Eerst wist hij niet waar hij was, maar al gauw herinnerde hij zich de gebeurtenissen van de vorige dag. Hij stond op, ging naar het raam, schoof het gordijn opzij en ontdekte iets geweldigs. In de verte, op de heuvel aan de andere kant van het dal, stond óók een huis waarvan de ramen schitterden en fonkelden als puur goud. Zo iets moois had hij nog nooit gezien! En plotseling wist hij vol ontroering dat hij naar de ramen van zijn eigen huis keek. Toen hij later die dag naar zijn huis met de gouden ramen terugkeerde was hij volmaakt gelukkig

Bron: www.zinnigeverhalen.nl

Deze vakantie hebben we langs de Rhone gefietst, een tocht van ongeveer 950 kilometer.

Allereerst iets over de Rhone. De Rhône begint aan de grote Rhônegletsjer bij de Furkapas in het noordoosten van het Zwitserse kanton Wallis (Valais) en stroomt daarvandaan in zuidwestelijke richting. De grenzen van het kanton komen overeen met die van het stroomgebied van de rivier. Tot Brig heet het hooggebergtedal Goms en de rivier zelf wordt er Rotten genoemd. Bij Brig verbreedt het dal zich sterk. De rivier stroomt nu naar het westen. Noordelijk liggen de Berner Alpen en zuidelijk de Walliser Alpen. Grootste plaatsen op dit traject zijn Brig, Sion en Martigny, waar de rivier een scherpe bocht naar het noordwesten maakt. De bovenloop van de rivier eindigt bij het Meer van Genève.

De Rhône verlaat het meer bij Genève om enkele kilometers zuidwestelijker de grens met Frankrijk te passeren. Rechts ligt nu de zuidelijke Jura, links Savoie.

Vooral in het deel van de bovenloop tot aan het meer van Genève, maar ook nog in Genève, waar de Rhône het meer van Genève verlaat, en daarna, stroomt de Rhône hard.

Bij Lyon voegt zich de Saône bij de rivier en stroomt de Rhône definitief verder naar het zuiden. Hier begint de benedenloop, die goed bevaarbaar is. Op dit traject, omzoomd door wijnhellingen, monden achtereenvolgens de Saône, de Isère, de Drôme, de Ardèche, de Durance en de Gard, uit in de Rhône. Voor de monding van de Durance ligt de stad Avignon. Voor Arles splitst de rivier zich in de Grand-Rhône en de Petit-Rhône, de grootste armen van de delta die de Rhône vanaf hier vormt. Dit gebied heet de Camargue.

De Rhône mondt uit in de Golfe du Lion, die deel uitmaakt van de Middellandse Zee

Een verslag vind je bij fietsvakanties  Rhone 2012