Afgelopen week waren Christien en ik samen een lang weekend weg, lekker wandelen op het Pieterpad in Limburg, in de omgeving van Swolgen, Grubbenvorst en Venlo. Een
prachtige omgeving met steeds weer afwisselende beelden. De mooiste
vergezichten langs de Maas, het grote indrukwekkende industrie terrein rond
Venlo, veel tuinbouw en natuurlijk prachtige natuur zoals bij een bos / moeras bij een verlande Maasarm. Maar wat mij het meest aansprak was de rust op de meeste plaatsen. Je hoorde op vele plaatsen tussen Swolgen en Grubbenvorst letterlijk
niets! We hebben overnacht in een hotel in Venlo aan de Bovenste Molenweg. Dit hotel lag prachtig in de bossen bij een mooie vijver. Alle ingrediënten om heerlijk verwend te worden. Het verblijf was daar goed, op zaterdag een heerlijke viergangen diner op advies van de dame die ons hielp.
Met steeds weer die prachtige zin – heeft het u mogen smaken- . Over deze zin hebben wij samen veel gesproken. Waarom zo moeilijk? Waarom het woordje mogen in de zin? Waarom niet – was het lekker?-. Enfin het diner was goed de wandeling van die dag was heerlijk, op naar de zondag. Na een heerlijk ontbijt weer een deel gelopen van het Pieterpad en was de rust weer
uitzonderlijk. Vandaag een stuk zonder een gelegenheid om iets te drinken of te
nuttigen. Al vlak na de start kwamen we iemand tegen die zei dat hij iets
eerder was uitgenodigd om koffie te drinken, maar hij had net gerust. En ja ook wij zagen opeens een tafel met een kan koffie en van alles daar omheen. De deur van de woning ernaast ging open en er klonk een stem – ga gerust in de zon zitten op die lekkere stoelen, en wil je een stuk vlaai?- Er ontstond een leuk gesprek over het wonen in dit kleine
dorpje, de rozencultuur en dat het hier nog zo lekker stil is en dat hij nooit
meer naar de randstad terug wil. Alles ging zo spontaan en natuurlijk, we zijn
nog wel een half uur blijven zitten en schonken ons nog een kopje koffie in.
Uiteraard iets extra’s in het potje gedaan gingen we geheel gevuld weer verder.
Aan het eind van de middag gingen we nog een hapje eten in het hotel. De sfeer
deze middag was anders, er liepen ook andere medewerkers rond. Zij hadden
eigenlijk geen aandacht voor de klant maar voor een één of andere tovermachine
waarin alles wordt vastgelegd, die leek belangrijker dan de klant. Klanten
kwamen van alle kanten aanlopen om zelf daar maar iets te bestellen en of af te
rekenen. En zij onderling maar gezellig doorkletsen bij die tovermachine. Ik
moest nog even denken aan de voordracht van Lebbis over het terrasje met de zin
er in – bij het afrekenen, ze moet niet eerst naar binnen om bij een apparaatje
een bonnetje te halen, maar ze rekende het ter plekke uit, echte aandacht dus-.
Echt contact krijgen was lastig zoniet onmogelijk. Het eten smaakte overigens
prima, maar toch het was anders dan die vorige avond, en zeker anders dan bij
die heerlijke vlaai eerder op de dag. Wat maakt nou het verschil…volgens mij
het echte contact, je voelt, je merkt dat iets authentiek is. Je kan het dus niet naspelen,
het zit in je en als je hebt moet je het koesteren! Op de terugweg nog even een
rondje wandelen in Handel. Leuk om zo’n plaatsje eens te ontdekken.
Rob