Column: Wat hebben wij toch een mooi vak….. ……

Even een paar dagen weg om eens lekker uit te rusten, de weken na de zomerperiode zijn hectisch  geweest. Ik kijk terug op veel mooie ontmoetingen met ‘mooie’ mensen, mensen die op een belangrijk punt van hun leven staan. Zo maar wat voorbeelden: een tiental mensen die maanden tot vele jaren werkeloos zijn geweest. Sommigen hadden de moed opgeven om weer aan het werk te komen. Op dit moment lopen zij stage bij banken voor de functie van controller, maar er zit veel meer in. Het zijn rijpe en ervaren mensen. Het is mooi om het cynisme geleidelijk te zien groeien tot een vorm van trots om weer ergens deel van uit te kunnen maken. Het is belangrijk ergens bij te horen en elke dag op tijd te moeten zijn en iets te betekenen voor andere mensen.
Daarnaast heb ik verschillende DT ’s mogen meenemen op reis om elkaar beter te leren kennen, om het mooie van elk mens te zien en te ervaren. Zo ontdekten we een dirigent, wat was de keus van muziek passend bij de strategie. Het gaf ook verdieping. Ook ben ik met meerdere control groepen op weg naar integraliteit, naar echte professionals. Allemaal mooie mensontwikkelingen die heerlijk zijn om te doen maar van jezelf ook de nodige inspanningen vragen. En dat voel je pas als je even uit de ‘tredmolen’ stapt.
Kortgeleden ben ik met mijn broer Hans naar de Harz geweest, zomaar een paar dagen wandelen. Wat hem betreft kan het niet hoog genoeg zijn. Maar de top van 1100 meter was toch best hoog, vooral met 2 graden en ruim 100 km wind. Dat maakte het een zware maar mooie wandeling. 100 meter onder de top waaide het een stuk minder en scheen de heerlijke zon, zoveel verschillen in een korte tijd. Er waren twee paden van de top naar beneden. Eén richting het Zuiden en één richting het Noorden. We letten goed op maar namen toch de verkeerde… misschien wel logisch met mist, 15 meter zicht, harde wind en het begeven op onbekend terrein. Er was geen gids maar gelukkig waren er wel borden, die na een vluchtige blik van ons verkeerd werden geïnterpreteerd en dan ga je dus verkeerd….of je leert! Het was best mooi om aan de andere kant van de berg te kijken, de zon scheen er en het pad was prima, maar toch kreeg Hans het gevoel dat het niet klopte.  Het onbewuste mechanisme waarschuwde ons en dan zijn er altijd weer voorbijgangers die je bereidwillig naar de juiste richting sturen.
Eigenlijk is dat ook ons werk, mensen een poosje helpen de richting opnieuw te bepalen en ze, mogelijk met coaching, op weg sturen. Wat was dat een mooie ervaring op de hoogste berg – de Brocken- in de Harz. We kwamen tot wel meer inzichten. Even alles stilzetten is cruciaal om te genieten van wat wij doen en om signalen te blijven herkennen. Het mag nooit een automatische piloot worden, dan is het echte weg!

Nadat ik Hans weer thuis had afgezet had ik het heerlijke genoegen om met Christien nog een paar dagen weg te zijn in Twente, maar eerst nog even langs het samenwoonfeestje van mijn dochter met haar vriend in Drachten. Ook hier zit je weer een mooi facet, mooi om te zien hoe zij daar wonen en daar een eigen plekje aan het bouwen zijn. De paar dagen samen weg van alle drukte schept ook weer ruimte om alles weer eens rustig door te nemen en te genieten van alle kleine maar bijzondere dingen. Wat een mooi stukje Nederland is Twente, heerlijk rustig en mooi glooiend.

Afgelopen vrijdag hadden wij bij Het Ontwikkelaarsgilde een inspiratiesessie. We kregen in vijf stappen inzichten vanuit mindfulness en bezieling. Stap drie bevatte een fragment van de documentaire [1] Doen en Laten. Deel 1 over Controle is de moeite waard in zijn geheel te bekijken. Maar kijk zeker minuut 26 tot 29  waarin een wijze vrouw directe reflectie geeft op de interviewer. Zeker in het kader van wat ik heb meegemaakt de laatste weken. Wat hebben wij toch een mooi vak zo te mogen werken met mensen! Het zal u niet vreemd opkijken dat mijn motto’s voor 2013: ontwikkeling, reflectie en bezieling worden.

Rob
9 november 2012